VERWERPEN VAN EEN NALATENSCHAP

WAT U WELLICHT WEET:
U KAN EEN NALATENSCHAP VERWERPEN ALS U NIETS WIL ERVEN VAN DE
OVERLEDENE!

WAT U MOGELIJK NIET WEET:
– Hoeveel tijd heeft u om de nalatenschap te verwerpen?
– Kan u een gedeelte van de nalatenschap verwerpen?
– Wat is stilzwijgende aanvaarding van de nalatenschap en wat zijn de gevolgen?
– Wat moet u doen als u de nalatenschap wenst te verwerpen?
– Kunnen de erfgenamen (vb. kleinkinderen) van de verwerper (vb. zoon) van de nalatenschap van grootvader wel nog erven van grootvader, of verliezen zij door de verwerping alle
rechten?
– Moet u een successieaangifte doen als u verwerpt?

WIJ STAAN U GRAAG BIJ MAAR GEVEN AL ANTWOORD OP DEZE VRAGEN!

Overeenkomstig artikel 789 BW verjaart het recht om een nalatenschap te aanvaarden of te verwerpen door verloop van de tijd die voor de langst verjaring van onroerende rechten is vereist De termijn om een nalatenschap te aanvaarden of te verwerpen bedraagt 30 jaar vanaf het openvallen van de nalatenschap .

Men dient er evenwel rekening mee te houden dat hoewel een erfgerechtigde niet uitdrukkelijk heeft aanvaard hij eventueel stilzwijgend zou kunnen hebben aanvaard binnen voornoemde 30 jaar. Dit is het geval wanneer de erfgerechtigde een daad verricht die noodzakelijk zijn bedoeling om te aanvaarden insluit en die hij slechts in zijn hoedanigheid van erfgenaam bevoegd zou zijn te verrichten (art. 778 BW). Mogelijke voorbeelden van dergelijke daden zijn te noteren : de verkoop van bestanddelen van de nalatenschap, het in
bezit nemen van bepaalde voorwerpen,…

Een louter passieve of afwachtende houding van de erfgerechtigde is nooit voldoende om een stilzwijgende aanvaarding uit te maken, ook niet alsr deze gedraging foutief/nalatig is.

Zo oordeelde de rechtbank te Gent dat « de niet-verzaking van de nalatenschap brengt niet met zich mee dat de hoedanigheid van de erfgenaam kan worden opgedrongen aan hem die zich onthoudt enige daad te stellen waaruit de aanvaarding van de erfenis blijkt » (Rb. Gent 23 maart 1989).

De verwerping van de nalatenschap wordt immers niet vermoed en kan alleen gedaan worden op de griffie van de rechtbank van eerste aanleg van het arrondissement waar de erfenis is opengevallen, in een bijzonder daartoe gehouden register.

Voor de volledigheid blijven erfgerechtigden die een nalatenschap hebben verworpen, overeenkomstig artikel 790 BW, bevoegd de nalatenschap alsnog te aanvaarden, indien deze
niet reeds door andere erfgenamen is aanvaard, en voor zover geen verjaring is verkregen van het recht te aanvaarden.

Wat zijn de gevolgen van de verwerping van de nalatenschap?

Art. 785 BW bepaalt: “de erfgenaam die de nalatenschap verwerpt, wordt geacht nooit erfgenaam te zijn geweest.”

(oud) art. 787 BW bepaalde: “Men komt nooit bij plaatsvervulling op voor een erfgenaam die de nalatenschap verworpen heeft: indien hij die de nalatenschap verwerpt, de enige
erfgenaam is in zijn graad, of indien al zijn mede-erfgenamen de nalatenschap verwerpen, komen de kinderen uit eigen hoofde en erven zij bij hoofden.”

Gevolg van (oud) art. 787 BW: de erfgenamen (vb. kleinkinderen) van degene die de nalatenschap verwerpt (vb. dochter verwerpt nalatenschap van moeder, zullen meestal niets erven.

Art. 787 BW is evenwel opgeheven bij Wet 10/12/2012!

Dit betekent dat de erfgenamen van de verwerper wel in de plaats treden van de verwerper en
normaal zullen erven: zij zullen dus ook moeten verwerpen als zij niet willen erven.